Bert, Debbie, Bob en Ingeborg wonen op Maasveld (Maastricht), een instelling voor mensen met een beperking. Ze lijden aan een hele zware vorm van autisme. Zelfstandig functioneren  is voor hun onmogelijk daarom worden ze één op één begeleid. De kleinste verandering in hun dagritme of omgeving geeft grote problemen waarbij het vaak dagen duurt eer ze weer tot rust komen. Nu hun woonruimten totaal verouderd en versleten zijn staan ze voor de meest ingrijpende verandering in hun leven sinds jaren. Elders op het terrein worden nieuwe woningen gebouwd, Bert Debbie, Bob en Ingeborg gaan verhuizen. Hoe ze hier op gaan reageren is een grote vraag. Lukt het ze om zich aan te passen aan hun nieuwe omgeving of worden ze ver teruggeworpen en vallen ze terug  in oude gewoonten en angsten die ze na vele jaren beetje bij beetje overwonnen hebben?

Bert woont in een riant appartement, de enige plek waar hij zich redelijk veilig voelt. Stapje voor stapje wordt hij voorbereid op de verhuizing waar hij erg tegenop ziet.

Voor Debbie zal een grote wens in vervulling gaan, ze krijgt voor het eerst in haar leven een eigen douche en toilet. De naderende verhuizing maakt haar enorm nerveus. Daarom is gewacht met haar dit te vertellen tot een paar dagen voor de verhuizing.

Bob kan nauwelijks omgaan met prikkels van buitenaf. Hij leeft in een geheel eigen wereld waarin verbale communicatie zo goed als onmogelijk is. Hem uitleggen dat hij gaat verhuizen kan niet.

Ingeborg dartelt als een vlinder over Maasveld. Ze doet niets liever dan wandelen en kletsen in een taal die maar weinigen verstaan. Ook al is het haar nauwelijks uit te leggen, de verhuizing zal op haar naar verwachting weinig invloed hebben.

Een spannende tijd breekt aan ook voor hun begeleiders en families. Voor Debbie is het duidelijk;  “Ik ga verhuizen, dat snap ik!”